Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Απάθεια και αμάθεια


Κοίταξα για μια τελευταία φορά όλα τα πρόσωπα που ήταν μαζεμένα στο τραπέζι. Ξέρω ότι με θεωρούν μια αδιάφορη, ατημέλητη και άχαρη κοπέλα που μόλις πάτησε τα 20, μα δεν με νοιάζει η αλαζονεία τους.  Ξέρω πως κανείς τους δεν έχει ψάξει κάτι τόσο βαθύ ,κανείς τους δεν δίνει την αξία της στιγμής και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πότε θα έρθει η ώρα να μιλήσουν ,να πουν αυτά που θα τους καταξιώσουν στα μάτια όλων ,όχι μόνο αυτών που βρίσκονταν γύρω από το χαμηλό ξύλινο τραπέζι.
Κοίταξα τριγύρω μου και είδα μια αδράνεια γιατί ο,τι ειπώθηκε εκείνο το βράδυ δεν ήταν παρά μόνο οι απερίσκεπτες και εγωκεντρικές απόψεις τους, άσε που αν τολμήσεις να φέρεις αντίρρηση θα αρχίζουν να κοχλάζουν στο ζουμί τους και στο τέλος θα εκραγούν. Τα ξέρουν όλα, τι να μάθουν; Είχα αναπτύξει κάποιες αισθήσεις μου λίγο πιο έντονα, το βλέμμα μου παλλόταν σε κάθε αντίδραση προσώπου, σε κάθε λέξη που ριχνόταν στο τραπέζι, μπορούσα να ακούσω τα πάντα και να τα ψυχογραφήσω σαν να ήμουν αόρατη κi αυτό με έκανε περήφανη γιατί πίσω απ' αυτή τη μάσκα της αφέλειας και  της αμάθειας ήξερα ότι δεν θα γνωρίσουν τίποτα παραπάνω για μένα. Ενώ εγώ ήξερα τόσα πολλά γι' αυτούς. Τους είχα κατανοήσει από λίγες λέξεις κι εκφράσεις που πετούσαν επιπόλαια σαν να ήταν αποφάγια. Αυτό με έκανε δυνατή και αήττητη σ' αυτόν τον ψυχρό και  ήρεμο πόλεμο που έχει ξεσπάσει όχι μόνο σ' αυτό το τραπέζι αλλά σ' ολόκληρο το κόσμο!

Άννα Τσαμ Αναστο.

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Jazzmine says............insignificant part 1







Το μαγαζί που διάλεξε να την περιμένει ήταν πάνω στον παραλιακό δρόμο, σερβιρισμένο απέναντι απ΄ τη θάλασσα, μια θάλασσα απατηλά ήσυχη, ετερόφωτα ζωγραφισμένη απ’ τα χρώματα ενός μπερδεμένου απομεσήμερου.
Η πάλι ο μπερδεμένος μπορεί να ήταν αυτός.

Είχε έρθει νωρίς, πολύ νωρίς στο ραντεβού.
Να έχει χρόνο.
Να σχεδιάσει.
Να βρει ελεύθερο το τραπέζι.
Να βρει ελεύθερο το τραπέζι.
Εκείνο που είναι λίγο λοξά προς τη τζαμαρία σα να τους περίσσευε και να μην ήξεραν που να το χωρέσουν, σα να το τοποθέτησαν εκεί προσωρινά, ένα τραπέζι παράταιρο σαν και κείνον.
Ένα τραπέζι ξύλινο, καρφωμένο στο πάτωμα σαν καραβίσιο, γερό, ικανό να αντέξει το βάρος όσων θα χρειαζόταν να ειπωθούν.

Καμιά φορά μερικές λεπτομέρειες μπορεί να σου σώσουν τη ζωή.
Η το κουστούμι.
Πράγμα εξίσου σημαντικό.

Σε δυο ώρες και σαραντατέσσερα λεπτά παντρευόταν στην εκκλησία του Αγίου  Σωσιπάτρου εκείνου του αγίου που δεν γνωρίζει κανείς την ύπαρξη του ούτε καν την εκκλησία, παρόλο που είναι σχεδόν έξι στενά απ’ το σημείο που κάθεται τώρα ή 1002 βήματα αν περπατούσε με το ρυθμό του, 863 αν έτρεχε σαν δαιμονισμένος με αλματώδης διασκελισμούς. Ίσως και λιγότερα αν έπιανε την ανηφόρα απ’ την αρχή, αν και δεν το χε δοκιμάσει.

Δεν θα προλάβαινε ν’ αλλάξει.
Το κουστούμι έπρεπε να βγει αλώβητο.


to be continued...


Jazzmine in a pot.

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

86400 δευτερόλεπτα





Σημερινό πρόγραμμα: εκπνοή, εισπνοή, εκπνοή.. 

Σήμερα, είναι μια καινούργια μέρα. -Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου (που λέει και το τραγούδι). Ξεκίνησε την όμορφα και γαλήνια με τη διάθεσή σου ανεπηρέαστη απ' τα παλιά σου λάθη, προτού πιάσει η βροχή...! 
Άκου το αγαπημένο σου τραγούδι, διάβασε το αγαπημένο σου βιβλίο, δες την αγαπημένη σου ταινία, φέρσου ανόητα για τουλάχιστον πέντε λεπτά (μην τα ξεπερνάς καλύτερα), αν μπορείς και θέλεις πες 
δύο λογικές κουβέντες σε έναν φίλο σου..! Είναι δύσκολο να βλέπεις τον κόσμο να γίνεται καλύτερος κάθε μέρα και να χειροτερεύει ξανά κάθε βράδυ, -ειδικά άμα σκέφτεσαι ότι σε χτυπάνε και τα καινούργια σου παπούτσια- (γάμησε τα)..Τελείωσε η μέρα σου; Τελείωσες και εσύ μαζί της. Έκανες ό,τι μπορούσες. Κάποιες μαλακίες ίσως θα τις έκανες, όμως ξέχασε τες, ο θεός σου έδωσε σήμερα ένα δώρο....23 ώρες 59 λεπτά και 59 δευτερόλεπτα... 

 Π. Πόντικας.

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

η άγρια καμπύλη του χωροχρόνου

θα έρθεις να με βρεις
από τη ντροπή και το τρακ 
δεν θα ξέρω πως να φερθώ 
θα νομίσεις ότι είμαι ένας ηλίθιος 
θα γυρίσεις πίσω κι όλα θα είναι καλά. 
έλα για εκείνη τη μοναδική στιγμή 
που θα κοιταχτούν τα μάτια μας 
και θα σταματήσουν τον χρόνο.

Γιώργος Τρίκερι

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

συζητήσεις με την Ιζαμπέλα


Ιζα: τετράχρονη ανιψιά
Τρικ: πενηντάρης θείος

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ


ΙΖΑ
μου αρέσουν οι γάτες.

ΤΡΙΚ
κι εμένα. οι μαύρες γάτες.
μοιάζουν με πούμα.

ΙΖΑ
το πούμα είναι καφέ

ΤΡΙΚ
είσαι σίγουρη?

ΙΖΑ
ναι

ΤΡΙΚ
ο πάνθηρας τι χρώμα είναι?

ΙΖΑ
νομίζω ροζ.



ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ


ΤΡΙΚ
πόσα χέρια έχεις?

ΙΖΑ
δυο

ΤΡΙΚ
πόσα πόδια έχεις?

ΙΖΑ
δύο

ΤΡΙΚ
πόσα μάτια έχεις?

ΙΖΑ
δυο

ΤΡΙΚ
πόσα αυτιά έχεις?

ΙΖΑ
δυο

ΤΡΙΚ
πόσα κόκαλα έχεις?

ΙΖΑ
...

ΤΡΙΚ
διακόσια έξι

ΙΖΑ
....





Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Έκδοση Καβάφη σε Braille


To Αρχείο Καβάφη του Ιδρύματος Ωνάση σε συνεργασία με το Κέντρο Αποκατάστασης και Εκπαίδευσης Τυφλών (ΚΕΑΤ) προχώρησαν στην έκδοση ποιημάτων του Κ. Π. Καβάφη σε γραφή Braille. Σκοπός της πρωτοβουλίας είναι η δημιουργία μιας έκδοσης αναφοράς η οποία θα χαράξει το δρόμο για ανάλογες πρωτοβουλίες. Η κίνηση αυτή έρχεται να αναπληρώσει σε μερικό βαθμό την έλλειψη βιβλίων ποίησης για μη βλέποντες. Τα αντίτυπα θα διατεθούν σε βλέποντες και μη-βλέποντες από τη Στέγη και το ΚΕΑΤ. Πατήστε εδώ για να δείτε σχετικό βίντεο. 

πηγή: http://www.sgt.gr

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Ο Άνθρωπος που μπέρδεψε την σύζυγό του με ένα καπέλο...


Ένα ανοιχτό μυαλό είναι το προαπαιτούμενο για μια ανοιχτή καρδιά. Το πρόβλημα όταν έχεις ανοιχτό μυαλό είναι ότι διάφοροι άνθρωποι έρχονται και επιμένουν να ''βάλουν'' πράγματα μέσα.. Να δέχεσαι τα πράγματα όπως έρχονται, αν αντέχεις την ταχύτητας τους! ''Είναι ανήθικο!'' είπε η Συνείδηση. ''Είναι βλαβερό!'' δήλωσε η Υγεία. ''Αποδοκιμάζεται!'' φώναξε η Κοινωνία. ''Δοκίμασε'', ψιθύρισε η καρδιά...

Π.Πόντικας...

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

όταν βρέχει ... (δεν είμαι ο Καβάφης και δεν είναι η Μισέλ)


στήσαμε αντίσκηνο
στη μέση του σαλονιού
καθόμαστε μέσα και πίνουμε τσάι
κατεβάσαμε τα βινύλια από το πατάρι
Eurythmics
και Leonard Cohen
ακούσαμε το
first we take Manhattan
τρεις φορές
περίμενα το 
I'm your man
για να την φιλήσω
αλλάξαμε δίσκο όμως
έγραψα στο μπράτσο της
με ανεξίτηλο μαρκαδόρο
I wanna be your usb
κι εκείνη το όνομα της στο δικό μου
μας άνοιξε η όρεξη
θα φάμε ποπ κορν
και μερέντα με το κουτάλι
μου ζήτησε μηλοπιτάκια από το φούρνο
είπα όχι, δεν μου αρέσουν
τι να της έλεγα?
η Annie Lennox τραγουδάει 
don't ask me why.

Γιώργος Τρίκερι
charliemj94@gmail.com 


Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

Διεθνές Φεστιβάλ Επιστημονικών Ταινιών


 Το 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Επιστημονικών Ταινιών διοργανώνει στην Αθήνα το Caid Κέντρο Κοινωνίας, Επιστήμης και Τέχνης. Το φεστιβάλ θα λάβει χώρα από τις 24 Οκτωβρίου έως και 1 Νοεμβρίου 2013, στο Ινστιτούτο Θερβάντες της Αθήνας, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος και στον Πολυχώρο Caid στον Ρέντη. Το φεστιβάλ δεν θα σταθεί μόνο στο διαγωνιστικό κομμάτι του, αλλά θα πλαισιωθεί και από παράλληλες εκδηλώσεις με θέμα "Επιστήμη και Επιστημονική Φαντασία".


Στο πλαίσιο των παράλληλων εκδηλώσεων του φεστιβάλ θα προβληθεί σειρά ταινιών μικρού μήκους επιστημονικής φαντασίας-σε συνεργασία με το Internationl Science Fiction & Fantasy Film Festival of Athens (SFF-rated Athens). Η επιστήμη θα ειδωθεί μέσα από μια διαφορετική ματιά, αυτή των κινηματογραφιστών ταινιών επιστημονικής φαντασίας. Είκοσι πέντε ταινίες επιστημονικής φαντασίας διεγείρουν συναισθήματα και προκαλούν την αναθεώρηση των έως σήμερα απόψεων περί επιστήμης και ηθικής.
Επιπλέον, θα πραγματοποιηθούν πέντε ημέρες μαθητικών προβολών με 10 διαφορετικά επιστημονικά ντοκιμαντέρ σε ειδικές προβολές για μαθητές γυμνασίου και λυκείου. Eπίσης, σε συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης θα συναντηθούν οι συγγραφείς και οι κινηματογραφιστές του επιστημονικού και του φανταστικού, ενώ σε συνεργασία με τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βιβλίου θα λειτουργεί έκθεση βιβλίων επιστήμης και επιστημονικής φαντασίας.
Το 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Επιστημονικών Ταινιών της Αθήνας θα έχει ελεύθερη είσοδο για το κοινό. 

για περισσότερες πληροφορίες πάτησε εδώ: http://www.ekt.gr/content/display?prnbr=87671

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

το επόμενο βήμα (δεν θα περάσει ο φασισμός, εννοούμε σαν ανίατη αρρώστια.)


υπήρχε μια εποχή που η προοπτική θριάμβου του δικαίου πάνω στην ωμή βία φαινόταν πιθανή.
το φαινόμενο ονομαζόταν εξέλιξη.
τώρα απλώς σχοινοβατούμε πάνω από μια τρίτη παγκόσμια αμερική.
ορατοί οι χείμαρροι της υλικής πόρωσης που παρέσυραν πολύ πιο έξυπνους από εμάς τους δύο.
ορατή η παρέλαση των παλιάτσων, ντυμένοι χαρτονομίσματα, αριθμοί και πιθανότητες.
κάποτε οι παλιάτσοι κάλπαζαν στην άγρια δύση, περήφανοι ιππότες μιας γυάλινης υπερδύναμης.
εμείς έπρεπε να περιμένουμε τις απόκριες να φορέσουμε τα καπέλα τους και τα πλαστικά τους πιστόλια.
να νιώσουμε λιγάκι ήρωες κι εμείς.
τώρα όλοι μαζί ζαλισμένοι προσπαθούμε να εντοπίσουμε τις φλέβες που κάποτε μας έραιναν χρυσάφι, τοστιέρες, τηλεοράσεις, ηδονή και πληρότητα.
οι φλέβες στέρεψαν, τα γλυκά ζεστά σπίτια κατέρρευσαν, μόνο οι σειρήνες που προμηνύουν τη σφαγή ακούγονται πια.
όσο κι αν φωνάζουν οι παλιάτσοι τα άδεια ηχεία δεν μεταφέρουν τους ήχους της απόγνωσης τους.
μπορώ να μυρίσω τον πολλαπλασιασμένο πανικό στην ατμόσφαιρα.
κράτα μου το χέρι.
κάνω άλλο ένα βήμα.

Γιώργος Τρίκερι





Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

χωρίς εισιτήριο σε σκοτεινές ατραπούς

έχω δύο κλειδιά
ένα χρυσό κι ένα ασημένιο
όλο μπερδευώ που μπαίνει το καθένα.
ελευθερία είναι
να μην έχεις κλειδιά.

Γιάννης Λιάτσικας



δεν έμαθα  να παίζω θάρρος ή αλήθεια
αλήθεια ή αλήθεια παίζω
με θάρρος
δεν έχω κερδίσει ακόμα
δεν έχω χάσει ποτέ.
κάθομαι στο μπαλκόνι
με το τηλέφωνο στο χέρι
η εικόνα που βλέπω
δεν μοιάζει  με εκείνη του κάρτ-ποστάλ
ένας φάρος λάμπει
σαν αστέρι μέσα στο νερό
εδώ που στέκομαι δεν μπόρω να διακρίνω
αν η ζωή είναι μικρή
μια γάτα παίζει στο χορταρι
θυμάμαι τους ερωδιούς
που πετούσαν προς την Εύβοια
πηγαίνουν και μου φέρνουν καινούργιες νοσταλγίες
ακούω μια φωνή από τη μικρή συσκευή
-θέλω να έρθω να σε δω.
χτες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά
δεν ξέρω αν το είπα
ή το σκέφτηκα μόνο.
άρχισε να φθινοπωριάζει
η θάλασσα ολόμαυρη
ένας διαλογισμός αφαίρεσε κάθε μου σκέψη
έχω τη συνείδηση μου ήσυχη
σύννεφα πάνω από το κεφάλι μου
και χρήματα στη τσέπη
το πρωί θα επιβιβαστώ στο καράβι
που περιμένει στη προκυμαία
η ζωή δεν είναι αγκυροβόλι 
αν θέλεις να την ζήσεις.
πάντα πιστεύω τις αλήθειες του ουρανου.

Γιώργος Τρίκερι

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

ούτε λέξη


σκαρφάλωσα σε ένα βουνό σήμερα
βρήκα μια βρυσούλα
έχωσα το κεφάλι μου από κάτω
ιδρώτας
όνειρα 
φόβοι
νερό 
έγιναν ένα
και τίποτα.
για πρώτη φορά μετά από καιρό
δεν νιώθω την ανάγκη 
να γράψω.

Γιώργος Τρίκερι

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

games people play


νομίζεις ότι με δύο άσους
θα σηκώσεις όλα τα λεφτά από το τραπέζι
ο ένας είναι λιπόσαρκος 
σε αγαπάει περισσότερο
απ'ότι τον αγαπάς εσύ
έτσι σου αρέσει.
ξέχασες όταν ήμασταν μικρά
στη παιδική χαρά
και κάναμε τραμπάλα
σε ανέβαζα ψηλά 
και σε άφηνα εκεί
στην αρχή σου άρεσε
ένιωθες ...
δεν ξέρω τι ένιωθες
ποτέ δεν μου είπες
βαριόσουν γρήγορα όμως
φώναζες
κατέβασε με, κατέβασε με
δεν το έκανα
όχι για να φοβηθείς
όχι για να κλάψεις
αλλά να μάθεις ότι ...
δεν έχεις σημασία
δεν το έμαθες.
ο άλλος είναι βαρύς και κυνικός
σου χαρίζει γατάκια
χορταίνει τις ανασφάλειες σου.
τους κρατάς στο χέρι
νιώθεις  δυνατή 
αυτό έχει γίνει το ναρκωτικό σου
έτσι σκεπάζεις τις σιωπές 
είσαι η ανθοστόλιστη βασίλισσα
τρώνε από τη παλάμη σου
τα ψίχουλα που τους ταΐζεις
όλα θα ήταν μια χαρά
 αν δεν σε ενοχλούσαν οι αναμνήσεις
από μια παιδική χαρά
ένα κυριακάτικο πρωινό
όπως τώρα
κανείς δεν είχε ξυπνήσει
παίζαμε τους μεγάλους
μπουκώναμε τα στόματα με λουλούδια
βγάζαμε χαζές φωτογραφίες
για ένα άλμπουμ που δεν φτιάξαμε ποτέ
παραμερίζεις τους συναισθηματισμούς
και αποφασίζεις να μπλοφάρεις 
δύο άσοι
έτσι κι αλλιώς μπροστά στο καθρέφτη παίζεις
κρυβόμουν στη τράπουλα και σε περίμενα
την είχα σημαδέψει
να με δεις
ποτέ δεν με τράβηξες.
είμαι ένας φτωχός και μόνος 
βαλές.

Γιώργος Τρίκερι

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

περί κλοπής


ο φτωχός κλέβει για να φάει
ο πλούσιος γιατί συνήθισε 
σήμερα δεν έκλεψα ένα ρόδι
το έκοψα από το δέντρο
και το έφαγα
δεν είμαι πλούσιος
ούτε φτωχός 
να γράφω μόνο
και να χορεύω
αύριο δεν θα κλέψω
ένα τσαμπί σταφύλια.

Γιώργος Τρίκερι

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

δεν έχει εξόδους κινδύνου ο μικρός μου κόσμος


θυμάμαι το μελετηρό κορίτσι που ντυνόταν πεταλουδίτσα τις αποκριές και γω την φώναζα κάμπια. είχα κρυφά γράψει στο θρανίο της θάμαι στη γούρνα του αγγέλου έλα να με βρεις.
πήγα και στήθηκα στον απέναντι λόφο. μόλις την είδα κατηφόρισα με το ποδήλατο σε αργή κίνηση. όταν έφτασα πατούσε ξυπόλητη τις λάσπες σαν να ζωγράφιζε με τις πατούσες.
-τι φτιάχνεις?
-τούρτα για τον Ποσειδώνα. θες λίγη?
-αν μου χαρίσεις ένα φιλί, θα σου χαρίσω δέκα.
-τι μεγαλόψυχος!
-θα σου δώσω και το ποδήλατο για βόλτα.
-αν σε άφηνα να με φιλήσεις, που θα με φιλούσες?
εκείνο το απόγευμα γύρισα με τα πόδια. το σαγόνι μου είχε μουδιάσει από το χαμόγελο που δεν έλεγε να φύγει.

Γιώργος Τρίκερι

αφιερωμένο στα craftόπουλα

Η περιπέτεια της ανθρώπινης περιέργειας


Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρία σε σύμπραξη με το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών διοργανώνουν εκπαιδευτικό εργαστήριο / ημερίδα με τίτλο «Η περιπέτεια της ανθρώπινης περιέργειας: το ταξίδι από τον περιηγητισμό στην αναψυχή», με τη συμμετοχή διακεκριμένων επιστημόνων από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Η εξερεύνηση του αγνώστου, η επιβίωση αλλά και οι συνθήκες της κοινωνικής ζωής,  όπως οι επεκτατικοί πόλεμοι, η ίδρυση αποικιών και το εμπόριο στάθηκαν αφορμή για το ταξίδι σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία. Το ταξίδι συνδέεται με την αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου για μετακίνηση, εξερεύνηση και εξέλιξη. Σε κάθε εποχή, η ανθρώπινη περιέργεια και το ταξίδι έχουν τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Τα ρωμαϊκά οδικά δίκτυα που δημιουργήθηκαν για την επικοινωνία εντός της αυτοκρατορίας έφεραν την επανάσταση στην έννοια της μετακίνησης και του ταξιδιού. Οι οδικές αυτές διαδρομές διατηρούνται έως τους ύστερους χρόνους και σε μερικές περιπτώσεις συνδέονται και με τις διαδρομές των προσκυνητών του Μεσαίωνα. Το ταξίδι συνέχισε να εξελίσσεται και να μεταλλάσσεται μαζί με την τεχνολογική και πολιτιστική εξέλιξη του ανθρώπου και αποτέλεσε και άξονα αυτής της εξέλιξης. Η πολιτιστική και οικονομική ευημερία του σύγχρονου ανθρώπου δημιούργησε την έννοια του ταξιδιού για αναψυχή και, κατά συνέπεια, και τη βιομηχανία του τουρισμού. 
Σκοπός της ημερίδας είναι να αναλύσει την ανάγκη του ανθρώπου για την περιπέτεια μέσα από τις διαφορετικές μορφές ταξιδιού από την αρχαιότητα και τα πρώτα περιηγητικά κείμενα του Παυσανία, στα προσκυνηματικά ταξίδια του Μεσαίωνα, στους περιηγητές των πρόσφατων αιώνων μέχρι τη σύγχρονη μορφή αναψυχής.  

Η είσοδος είναι δωρεάν και θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Η διανομή των δελτίων εισόδου θα ξεκινήσει 1 ώρα από την εκδήλωση.

Για τις ομιλίες των ξένων προσκεκλημένων υπάρχει ταυτόχρονη διερμηνεία. 

για περισσότερες πληροφορίες: http://www.sgt.gr/gr/programme/event/1112

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

killahs everywhere


γλιστράει το χέρι κάποιες φορές
και γράφει την αλήθεια
δεν φταίει το χέρι 
δεν φταίνε οι λέξεις
η ίδια η αλήθεια είναι ένοχη 
μαύρη και πικρή
φταίμε κι εμείς που της δώσαμε το μαχαίρι
κάπου υπάρχουν δυο μάνες
στέκουν σιωπηλές σήμερα
δεν έχουν που να εκφράσουν την δική τους αγανάκτηση
κάπου
παντού
υπάρχουν παιδιά
που στα αυτιά τους φτάνει η βοή του μίσους
το δηλητήριο που στάζει από τις ανοιχτές τηλεοράσεις

-τι είναι αποτρόπαιο έγκλημα, μαμά?
-αυτό που ζούμε, παιδί μου.
αυτό που μας σκοτώνει.

Γιώργος Τρίκερι






Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Jazzmine says.... Ένα βράδυ με αφορμή τη Μαρία Κάλλας








Χτες το βράδυ, ήμασταν κι εμείς εκεί.

Φτάσαμε στην ώρα μας στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο λίγα μόλις μέτρα από το σπίτι της Μαρίας Κάλλας, στην ώρα μας είπα μεν, αλλά απ’ ότι φάνηκε πολύ καθυστερημένοι δεδομένου ότι ο κόσμος απλωνόταν σ’ όλο τον προαύλιο χώρο μέχρι το δρόμο και δεν έβλεπες καν την ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής που μας περίμενε φωτισμένη λίγο πριν τα σκαλιά του Μουσείου.

Βρεθήκαμε με τη Σόνια λίγο πριν πέσει η μπαταρία του κινητού της κι ευτυχώς γιατί δεν θα βρισκόμασταν ποτέ μέσα σ’όλη αυτή την κοσμοπλημμύρα.

Μείναμε άφωνοι από τη σύνθεση του κοινού.
Κυριολεκτικά ήρθαν όλοι.
Άνθρωποι ηλικιωμένοι που υποβαστάζονταν από κόρες, γιους η εξίσου ηλικιωμένους συντρόφους.
Νέοι, σχεδόν έφηβοι, με σκουλαρίκια στη μύτη ή στα χείλη με πεσμένα τζην και θεοβρώμικα αθλητικά, οικογένειες με τα μικρά τους παιδιά, ζευγάρια απ’ τα Εξάρχεια με μαντίλια στα μαλλιά και ταγάρια περασμένα στους ώμους, κορίτσια απ το Κολωνάκι με άψογο μανικιούρ και χρυσά ψηλοτάκουνα σανδάλια, αγόρια απ’ την Ομόνοια με ταλαιπωρημένα ποδήλατα ή και πεζοί με σακίδια στην πλάτη και δανεικό τσιγάρο στο στόμα.

Κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο χωρίς ούτε μια ίντσα διαθέσιμου χώρου φαντάζαμε σαν ένα πολύχρωμο μωσαϊκό, μα όχι και τόσο διαφορετικό τελικά.
Το δέος μας για την όπερα, που μερικοί βεβαιώνω άκουγαν για πρώτη φορά, φώτισε το δρόμο να ξαναθυμηθούμε το πιο απλό: 
Η μουσική, η τέχνη, μας μεταμορφώνει. Μας αλλάζει, μας εξημερώνει, μας διαμορφώνει. Μας βελτιώνει, μας συσπειρώνει και γι αυτό, ακριβώς γι αυτό, είναι τόσο επικίνδυνη.

Σ’αυτό το χώρο κάτω από τους ήχους της Κάρμεν, της Τραβιάτας, του Σικελινού Εσπερινού, πάνω σ’ αυτό το μικρό κομμάτι γης, μια τέτοια μυρωμένη νύχτα σαν τη χτεσινή, το βιολί, το κοντραμπάσο, το πιάνο, η Φωνή, έκαναν τη δουλειά τους ήσυχα και επίμονα.

Ορκίζομαι πως είδα έναν πιτσιρικά με ένα πράσινο φούτερ να σηκώνεται πανικόβλητος απ’ τη θέση του όταν συνειδητοποίησε πως ένας παππούς στητός σαν λαμπάδα στεκόταν δίπλα του κι έσφιγγε το μπαστούνι του με αξιοπρέπεια.
Σηκώθηκε και πρόσφερε την καρέκλα του με μια απολογητική κίνηση κάτω από τα επιδοκιμαστικά βλέμματα της νεαρής παρέας του και εισέπραξε για αντάλλαγμα ένα συγκινημένο νεύμα από ένα ολόλευκο κεφάλι.

Είδα την κυρία που μόλις είχε βγει απ το κομμωτήριο με την βραδινή τουαλέτα να προσπαθεί να ισορροπήσει μάταια την τεράστια τσάντα της και μια κοπέλα μ’ένα πολύχρωμο φουλάρι που καθόταν οκλαδόν πάνω στο ηχείο να της την παίρνει απ΄τα χέρια και να την τοποθετεί προσεκτικά δίπλα της μ’ ένα συνωμοτικό κλείσιμο ματιού κι ένα μισό χαμόγελο.
Είδα πως η κυρία εκείνη, της χάρισε ένα ολόκληρο.

Είδα σε κείνη την παρέα των ροκάδων με τις μαύρες μπλούζες και τις νεκροκεφαλές,  εκείνον τον πολυλογά το χοντρούλη που οι φίλοι του τον φώναζαν Μήτσο με τα μάτια καρφωμένα στην σκηνή, σιωπηλό για πρώτη φορά εκείνη τη βραδιά, να ρουφάει τα λόγια του μαέστρου Μύρωνα Μιχαηλίδη: 
«Η Μαντάμ Μπατεφλάι στο σπαραχτικό εκείνο μουσικό μέρος που τραγουδάει για την ελπίδα.. μια ελπίδα που μένει αναπάντητη..»
Κι έπειτα η φωνή της Τσέλια Κοστέα.. 
κι έπειτα ο Μήτσος ο πολυλογάς που είχε βουβαθεί κοίταξε τον ουρανό.
Έκλαψες Μήτσο?

Η Εθνική Λυρική Σκηνή, χτες, μας έκανε ένα πολύ μεγαλύτερο δώρο απ’ ότι φανταζόταν.

Μας έκανε τέλειους για μια ώρα, χωρίς ανταμοιβή.
Δωρεάν.

Θα το ξανακάνει την Πέμπτη στις 26 Σεπτεμβρίου στις 6 το απόγευμα στο ωραιότερο μέρος του κόσμου: 
Το λιμάνι του Πειραιά.

Στην προβλήτα 9.

Να είστε εκεί. 
Με τα παιδιά σας, τους γονείς σας, τους φίλους σας, μόνοι.
Κυρίως οι μόνοι να είστε εκεί.
Κάτι έχουμε να μοιραστούμε.
Μια μουσική, μια ανάμνηση, ένα καράβι.


Δε θα φύγουμε οι ίδιοι.



Για τη Σόνια, την Έλλη, την Αλεξάνδρα, την Λωρινα, την Έφη, το Μάνο, το Γιώργο, το Θάνο, το Δημήτρη και όλους όσους ήταν και δεν ήταν εκεί.



Jazzmine @ the Museum 




Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Μουσικό αφιέρωμα στη Μαρία Κάλλας στους δρόμους της Αθήνας


Τριάντα έξι χρόνια από την επέτειο του θανάτου της Μαρίας Κάλλας (16 Σεπτεμβρίου 1977), η Εθνική Λυρική Σκηνή τιμά την κορυφαία Ελληνίδα υψίφωνο με μια σειρά μουσικών δρώμενων στο κέντρο της Αθήνας (Μουσείο Ακρόπολης, Πλατεία Αγίων Ασωμάτων, Σκάλες Ηρωδείου, Πλατεία Κοτζιά, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο), την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου, από τις 18.00 το απόγευμα έως τις 22.00 το βράδυ.


Στους δρόμους της Αθήνας, της πόλης όπου μεγάλωσε η Μαρία Κάλλας, θα ακουστούν οι διάσημες άριες οι οποίες σημαδεύτηκαν για πάντα από τις μοναδικές ερμηνείες της, από τους καλλιτέχνες του Λυρικού θεάτρου, στο οποίο η Κάλλας έκανε τα πρώτα βήματα της καριέρας της. 


Οι σολίστ, Δήμητρα Θεοδοσίου, Αντωνία Καλογήρου, Βασιλική Καραγιάννη, Ειρήνη Καράγιαννη, Έλενα Κελεσίδη, Τσέλια Κοστέα, Μυρσίνη Μαργαρίτη, Μαρία Μητσοπούλου, Τζούλια Σουγλάκου, οι πιανίστες και η Ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής σε μουσική διεύθυνση του καλλιτεχνικού διευθυντή της Μύρωνα Μιχαηλίδη θα ερμηνεύσουν αποσπάσματα από τις όπερες «Τραβιάτα», «Μποέμ», «Τόσκα», «Μαντάμα Μπαττερφλάι», «Μάκμπεθ», «Ριγολέττος», «Ο κουρέας της Σεβίλλης», «Τροβατόρε», «Ο Σικελικός Εσπερινός» κ.α.


Ο μουσικός περίπατος σε πέντε πράξεις, έχει σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να δίνει τη δυνατότητα στο κοινό να παρακολουθήσει και τις πέντε συναυλίες μετακινούμενο με τα πόδια από τη μια στην άλλη.

Το πρόγραμμα της Κυριακής 15ης Σεπτεμβρίου, αναλυτικά, έχει ως εξής:

• 18.00 - Προαύλιος χώρος Μουσείου Ακρόπολης - Διονυσίου Αρεοπαγίτου [σολίστ με συνοδεία πιάνου, διάρκεια 20 λεπτά]
• 18.45 - Σκάλες Ωδείου Ηρώδου Αττικού - Διονυσίου Αρεοπαγίτου [σολίστ με συνοδεία πιάνου, διάρκεια 20 λεπτά]
• 19.35 - Κτίριο Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων - Πεζόδρομος Ερμού 134-136, Πλατεία Αγίων Ασωμάτων Θησείο [σολίστ με συνοδεία πιάνου, διάρκεια 20 λεπτά]
• 20.30 - Πλατεία Κοτζιά [σολίστ με συνοδεία πιάνου, διάρκεια 20 λεπτά]
• 21.30 - Προαύλιος χώρος Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου - Πατησίων [Ορχήστρα Εθνικής Λυρικής Σκηνής - σολίστ, διάρκεια 40 λεπτά]

Η είσοδος είναι ελεύθερη σε όλες τις εκδηλώσεις.

πηγή: http://www.ertopen.com

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

πριν τελειώσει πραγματικά το καλοκαίρι


δεν θα πάω γραφείο σήμερα
θα σε πάω στη παραλία
θα περάσω από τον μανάβη και θα σου πάρω νεκταρίνια
θα έρθω κάτω από το σπίτι σου
θα σε πάρω από το αυτοκίνητο
θα σου πω
δεν θα μπορέσω να σε δω σήμερα
κάτι προέκυψε
μέχρι να ακούσω την απογοήτευση στη φωνή σου
θα το κλείσω βιαστικά
θα χτυπήσω το θυροτηλέφωνο
βάλε μαγιό και κατέβα
στη διαδρομή θα ακούμε το cd
που σου έφτιαξα χτες βράδυ
το video games
θα το τραγουδάμε μαζί
κι ας μη θυμάμαι όλα τα λόγια
το λάπτοπ και το κινητό 
θα τα αφήσω στο πορτ μπαγκάζ
θα πάρουμε τις μάσκες και τις ψάθες
θα κάνουμε βουτιές από το βραχάκι
θα παίρνω αυτή τη πόζα που σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι 
και θα βουτάω με τη κοιλιά
θα κάνουμε όνειρα για το επόμενο καλοκαίρι
και σχέδια για χειμωνιάτικες εκδρομές
θα στάζουν τα ζουμιά από το νεκταρίνι και θα σου λέω 
αν δεν θέλεις να σε τσιμπήσει η μέλισσα 
μείνε ακίνητη
θα γράψω το όνομα σου στη άμμο
είναι το μόνο ποίημα που ξέρω
το βράδυ θα μαγειρέψω
γεμιστά καλαμάρια με μαύρο ρύζι
θα σε αφήσω να σε πάρει ο ύπνος στη αγκαλιά μου.
δεν θα σου πω σε αγαπάω σήμερα
θα σου το δείξω.

Γιώργος Τρίκερι



soundrack: Lana Del Rey, video games.

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Ο Θάνος Ανεστόπουλος σας προσκαλεί σε Εναλλακτικές Βραδιές Μουσικής και Ποίησης


Ο Θάνος Ανεστόπουλος προσκαλεί μουσικούς /συγκροτήματα /ποιητές και συγγραφείς για να παρουσιάσουν την δουλειά τους , τις Τρίτες όλου του χρόνου στην Μπουάτ Απανεμιά στην Πλάκα.
Κάθε Τρίτη θα δίνεται βήμα για έκφραση και παρουσίαση της δουλειάς όσων νέων καλλιτεχνών με φρέσκιες εναλλακτικές προτάσεις επιθυμήσουν να ανέβουν στην σκηνή της Απανεμιάς.
Συγκεκριμένα μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον Θάνο Ανεστόπουλο και να δηλώσετε συμμετοχή στο E-mail diafanaproduction@yahoo.gr 
μέχρι 15/10/2013. Η απάντηση θα είναι άμεση.
Οι βραδιές θα είναι ακουστικές και ο κάθε καλλιτέχνης θα αποφασίζει για το θεματικό της παρουσίασης.
Στις πληροφορίες που θα λάβετε θα ενημερωθείτε για τον τρόπο και τον τόπο που θα αποσταλεί η δουλειά σας.
Εναλλακτικές Βραδιές Μουσικής και Ποίησης όλο τον χρόνο τις Τρίτες στην Μπουάτ Απανεμιά.

Jazzmine says..... Until the dawn..







Θα πιω απόψε, όσο πάει, όσο έχω, ότι έχω θα το πιω.

Θα καπνίσω όλο τον καπνό, όλα τα τσιγάρα, 
θα πάω άυπνη στη δουλειά.



Ένα βράδυ θα ναι, 
άλλο δε θα σου χαρίσω.

Ένα, μα θα ναι όλο δικό σου.



Θα ρθω μαζί σου στην παραλία και θα πιω αυτή την μπύρα με τα δάχτυλα μου χωμένα στην άμμο. 
Θα φαμε κρέπες και παγωτό ξυλάκι 
θα λερώσω τα ρούχα μου επίτηδες για να γελάς.

Θα γυρίσω στο σπίτι σου μαζί σου, θα βγω στο μπαλκόνι και θα ανάψω τα κεριά.

Θα κλείσω τ αυτιά μου στα μαρσαρίσματα, θα με κοιτάξεις ανήσυχος.

Μαζί σου.

Θα κοιτάξω το τραπέζι, τον καναπέ, 
θα ξαπλώσω στο πάτωμα, θα με σηκώσεις 
θα με πας στο κρεβάτι σου θα μ ακουμπήσεις. 
Θα κοιμηθώ μαζί σου, 
θα κοιμηθώ κόντρα στην ανάσα σου 
θα κοιμηθώ με τα χέρια σου γύρω μου.



Θα παμε στην Κρήτη, 
στη Βραζιλία, 
στη Λευκάδα, 
στη Ρώμη.

Θα μαγειρέψεις στρουθοκάμηλο, 
θα δούμε φόρμουλα, 
θα περπατήσουμε στην Πλάκα κάτω απ τους ήχους 
μιας νεκρής από καιρό τραγουδίστριας.

Θα οδηγήσεις μέχρι το Σούνιο.
Μαζί μου.

Δε θα τρέξεις.

Δε θα με σκοτώσεις,

Θα ναι πολύ αργά, πολύ αργά για αυτό.

Ένας ήχος, μια φάλτσα νότα σ’ ένα νυχτερινό τραγούδι, 
δεν μπορεί να σκοτώσει.



Έχεις μια νύχτα, 
μια νύχτα ολοδική σου και καμιά ευκαιρία.

Τις ξόδεψες όλες.

Δεν είναι η πρώτη σου νύχτα μαζί μου, τα λάθεψες όλα.

Είναι πολύ αργά, πολύ αργά για αυτό.

Είναι η τελευταία.



Το τζιν μου θα τελειώσει κι εσύ θα πρέπει να πεθάνεις.



Ούτε δυο ώρες μέχρι την αυγή.



Αύριο δεν θα ξαναϋπάρξεις.




Jazzmine and Lilith